نشانه های والدین هلیکوپتری
یکی از ویژگی های فرزندپروری هلیکوپتری این است که والدین زندگی فرزندان خود را کنترل می کنند. درست است که کودکان خردسال برای یادگیری قوانین جهان به نظارت، کنترل و راهنمایی والدین نیاز دارند، اما این والدین این کار را در سطحی افراطی و نامناسب از نظر رشد انجام می دهند. والدین هلیکوپتری به طور مداوم فرزندان خود را زیر نظر دارند. آن ها رفتار فرزندان خود را کنترل می کنند و اصرار دارند که در کارهایی که فرزندانشان به تنهایی انجام می دهند کمک کنند. وقتی فرزندان شان با کوچکترین مانعی روبرو می شوند، بلافاصله برای نجات آنها ورود می کنند.
برای مثال:
در دوران نوپا، محافظت از بچه های کوچک در برابر خطر منطقی است. با این حال، والدین هلیکوپتری و بیش از حد درگیر ممکن است دائماً فرزندان کوچک خود را کنترل کنند. وقتی کودک با یک اسباب‌بازی جدید بازی می‌کند، روش «درست» بازی با آن را به بچه‌ها نشان می‌دهد و اگر بچه سعی کند از آن به روش دیگری استفاده کند، آنها را اصلاح می‌کنند. کودک به تنهایی فضا یا فرصتی برای تلاش و کشف مسائل را ندارد. وقتی کودک با بچه های دیگر بازی می کند، این والدین رفتار کودک و نحوه تعامل آنها با دیگران را هدایت می کنند. افتادن و خراشیدگی بدن، بخش طبیعی دوران کودکی است، زیرا کودک برای اولین بار راه رفتن را یاد می گیرد و تجربه می کند، اما والدین هلیکوپتری روی کودک نوپا شناور می شوند تا از هر حادثه جزئی جلوگیری کنند و خراش خفیف زانو کودک می تواند به شدت آنها را تحت فشار قرار دهد.
اثرات والدین هلیکوپتری
علیرغم تصویر منفی در رسانه‌های عمومی، تعدادی از مطالعات نتایج مثبت و منفی مرتبط با فرزندپروری هلیکوپتری را یافته‌اند. در اینجا به مزایا و معایب فرزندپروری بیش از حد یا هلیکوپتری می پردازیم.
مربیان مدت هاست پذیرفته اند که مشارکت والدین در تجارب آموزشی فرزندانشان اتفاق خوبی است. مشارکت مناسب والدین یکی از مزایای فرزندپروری هلیکوپتری است. که برای رشد فکری و عاطفی دانش آموز و موفقیت تحصیلی بسیار مهم است.
تحقیقات نشان داده است که مشارکت والدین نگرش های مثبت بیشتری را در کودک نسبت به مدرسه ایجاد می کند، عادات تکالیف را بهبود می بخشد، غیبت و ترک تحصیل را کاهش می دهد و پیشرفت تحصیلی را افزایش می دهد. در سطح دانشگاه، مطالعه جدید نشان می‌دهد که مشارکت والدین تأثیرات مثبتی بر زمینه‌های رشد دانشجو مانند دوری از الکل، مهارت‌های تصمیم‌گیری، مهارت‌های زندگی، سلامت جسمانی، مسائل مربوط به سلامت روان و توسعه شغلی دارد.
حمایت شدید این والدین در زمینه هایی از جمله مالی، مشاوره و عاطفی نیز ارزشمند بوده است. به عنوان مثال، فرزندان بالغ والدین هلیکوپتری که حمایت شدیدی ارائه می کنند، سازگاری روانی و رضایت از زندگی بهتری در مقایسه با آن هایی که انجام نداده اند، دارند.
علیرغم یافته‌های مربوط به مشارکت والدین، مطالعات متعدد نشان داده‌اند که والدین بیش از حد محافظت‌کننده می‌توانند اثرات منفی بر مشکلات سلامت روان کودکان داشته باشد.
کودکانی که والدینشان در سطوح نامناسب از نظر رشدی در آموزش شرکت می کنند، در معرض آسیب روانی قرار دارند و بیشتر مستعد اضطراب، افسردگی و سوء مصرف مواد هستند. این کودکان از دوران کودکی در مقابل چیزهای دشوار در زندگی واقعی محافظت شده اند. آنها بیشتر عصبی می شوند و مستقل شدن برایشان سخت تر است. آن ها ترس شدیدی از شکست دارند، عزت نفس پایین و مهارت های ضعیفی برای مقابله با مشکلات در زندگی روزمره دارند.
این کودکان در بزرگسالی، سطوح ناسالم و بالاتری از خودشیفتگی و احساس استحقاق را دارند.
از آنجایی که این والدین نیروی محرکه جستجوی آموزش هستند، فرزندانشان انگیزه بیرونی برای یادگیری دارند که با عملکرد تحصیلی پایین مرتبط است.
با بررسی تفاسیر مختلف، محققان دریافته‌اند که این میزان درگیری نیست، بلکه نوع درگیری درک‌شده توسط کودک است که تعیین می‌کند که آیا فرزندپروری هلیکوپتری به کودک سود می‌رساند یا آسیب می‌رساند.
این خبر خوبی برای والدین محافظ است زیرا آن ها می توانند تربیت خود را به گونه ای تنظیم کنند که به رشد سالم فرزندانشان کمک کند و مانع رشد آن ها نشود.
این پدیده را می توان با نظریه خود تعیینی توضیح داد. بر اساس نظریه خود تعیینی، سه نیاز اساسی روانشناختی در انسان وجود دارد: خودمختاری، شایستگی و ارتباط.
زمانی که این نیازها برآورده شوند، فرد سلامت و رفاه بهتری را تجربه می کند. آنها ذاتاً برای دستیابی انگیزه دارند و قادر به رشد و توسعه هستند.
یک محیط خانواده حمایت کننده، محیطی که حمایت مستقلی از کودک فراهم می کند، می تواند این نیازها را برآورده کند. والدین حامی خودمختاری به کودکان این امکان را می دهند که نقش فعالی در تصمیم گیری و حل مشکلات خود داشته باشند. این کودکان شایستگی بیشتری دارند و نسبت به توانایی خود در تعامل با محیط خود احساس اطمینان می کنند. این نوع تربیت منجر به سازگاری اجتماعی و عاطفی بهتر در کودکان می شود.
از سوی دیگر، محیط خانوادگی که اجازه استقلال را به کودک نمی دهد، نمی تواند این نیازها را برآورده کند. در نتیجه کودکانی که والدینی هلیکوپتری دارند، کنترل زیادی بر زندگی خود ندشته و تمایل دارند نتایج بدتری داشته باشند.
حمایت از خودمختاری به این معنا نیست که به کودک اجازه دهید هر طور که می خواهد رفتار کند. یعنی والدین، کودک را غیرقابل کنترل می دانند و استقلال را تشویق می کنند.
«هلیکوپتر زدن» می تواند مفید باشد اگر کودک آن را به عنوان حمایت کننده و نه کنترل کننده تجربه کند. اما اگر تجارب کودکان کنترل شده تلقی شود، مهم نیست که والدین از آن ها حمایت کنند، زیرا بدون استقلال، کودک آن ها شکوفا نخواهد شد.
چگونه فرزندپروری هلیکوپتری را متوقف کنیم؟
اکثر والدین هلیکوپتری ، نیت خوبی دارند. هر پدر و مادری دوست دارد فرزندانش سالم، شاد و موفق باشند. آن ها می خواهند به فرزندان خود در سفر زندگی کمک کنند و از آن ها حمایت کنند. با این حال، چنین والدینی اغلب والدین کمال گرا هستند که موفقیت فرزندان خود را در اولویت تربیت خود قرار می دهند. آن ها به والدینی بیش از حد درگیر تبدیل می شوند. در نتیجه، “کمک” یا “حمایت” آن ها کنترل کننده و با فشار همراه می شود.
برای رهایی از فرزندپروری با هلیکوپتر، مرز بین کمک کردن و کنترل کردن را مشخص کنید. تا زمانی که از خط عبور نکنیم و شروع به کارگردانی، یا بدتر از آن دیکته کردن، تک تک حرکات فرزندانمان نکنیم، بسیار خوب است.
نمره پایین، یک دانشگاه اشتباه، رد شدن از یک تیم ورزشی یا یک مصاحبه شغلی ناموفق، آینده بچه های ما را خراب نمی کند. برعکس، آن ها درس های بزرگی هستند که فرزندان ما با راهنمایی و حمایت ما می توانند از آن ها بیاموزند و تجربیات ارزشمندی کسب کنند.
کنترل‌کننده بودن والدین نه تنها بر سلامت کودک تأثیر منفی می‌گذارد، بلکه باعث ایجاد شکاف در روابط والدین و فرزند می‌شود. دوران کودکی گرم و شاد در واقع بهترین پیش بینی کننده موفقیت آینده کودک است.
بدون دیدگاه