تربیت کودک مستقل

اغلب والدین بر این باورند که برای بزرگ کردن بچه های سازگار باید به آنها یاد بدهند که اطاعت کنند. در حالی که فرزندان ما نیاز به یادگیری رفتار مناسب دارند، به کودکانی که به سادگی اطاعت می‌کنند، فرصتی برای یادگیری مهارت‌های جدیدی که تفکر متکی به خود را تشویق می‌کند، داده نمی‌شود. تحقیقات پیوسته نشان می‌دهد که بچه‌ها انضباط را به بهترین وجه از طریق روش‌های مثبت یاد می‌گیرند، یا بهتر است بگوییم، نظم و انضباط که هم مهربان و هم محکم است، نه دیکتاتوری. وقتی والدین احساسات و نظرات فرزندشان را تایید می کنند و همدلی نشان می دهند و در عین حال قوانین و مرزها را رعایت می کنند، بچه ها احساس امنیت و اعتماد به نفس بیشتری می کنند. و احتمالاً درس‌هایی را که والدین می‌خواهند یاد بگیرند، جذب می‌کنند.
یک رابطه مشارکتی بر اساس حل مسئله ایجاد کنید وقتی بچه‌ها بالغ می‌شوند و خودشان شروع به فکر کردن می‌کنند، والدین می‌توانند تلاش کنند تا با آنها یک رابطه مشارکتی با تمرکز بر حل مسئله ایجاد کنند. همانطور که راس گرین، نویسنده کتاب تربیت انسان توضیح می دهد، این رابطه مشارکتی شامل این است که والدین در هنگام بروز رفتار نادرست ابتدا به کودک گوش می دهند و از او اطلاعات جمع آوری می کنند. با تشویق و حمایت از کودک برای ارائه راه حل هایی برای مشکل موجود ادامه می یابد. این استراتژی نه تنها به کودکان با موفقیت بیشتری آموزش می دهد، بلکه منجر به یک رابطه صلح آمیزتر و سالم تر با والدین کودک می شود. و ذهنیت حل مسئله را در کودکان ترغیب می کند، که سنگ بنای اصلی تبدیل شدن به یک متفکر مستقل در بزرگسالی است.
به بچه ها پیشنهاد بدهید اکثر والدین می دانند که یک راه عالی برای پراکنده کردن سرپیچی از کودک نوپا این است که به آنها یک انتخاب ارائه دهید. «می‌دانم که نمی‌خواهید در حال حاضر به خواربارفروشی بروید، اما ما باید مواد غذایی بخریم. آیا می‌خواهی زرافه یا فیل خود را با خود در ماشین بیاوری؟» با تصدیق احساسات کودک و دادن حق انتخاب به آنها، حس کنترل کمی به کودکان می دهد، حتی اگر دقیقاً به آنچه می خواهند دست پیدا نکنند. این تکنیک فرزندپروری مزایای دیگری نیز دارد. این موضوع به بچه ها نشان می دهد که آنها به اندازه کافی مهم هستند که بتوانند انتخاب کنند – قطعاً کیفیت یک طرز فکر مستقل. کودکان و نوجوانان در سنین مدرسه از والدین قدردانی می کنند که چه چیزی را ترجیح می دهند. هر چه بیشتر بتوانیم هر موقعیتی را به موقعیتی تبدیل کنیم که کودک بتواند بی ضرر تصمیم بگیرد، بیشتر به شمل یک ذهنیت با اعتماد به نفس و متکی به خود رشد می کند.
مسئولیت پذیری را تشویق کنید مسئولیت و استقلال دست به دست هم می دهند. هر چه فرزندانمان مسئولیت پذیرتر باشند، کمتر به ما اتکا خواهند کرد. والدین می توانند از سنین پایین، در سن دو سالگی، با درگیر کردن آنها در کارهای خانه و کارهای کوچک، ذهنیت کمکی را تشویق کنند. کودکان نوپا یاوران طبیعی و مشتاقی هستند و هر چه ما ذهنیت کمکی را زودتر در آنها پرورش دهیم، با بالغ شدن آنها این طرز فکر طبیعی تر خواهد بود.
شروع مشارکت کودکان در انجام کارهای خانه راه مطمئن دیگری برای ایجاد احساس مسئولیت در آن ها است. برای مثال، بچه‌ها در هر سنی می‌توانند در بخشی از شستن لباس‌ها، تمیز کردن و کنار گذاشتن ظرف‌ها یا چیدن ناهار خودشان کمک کنند. بگذارید از پیامدهای طبیعی درس بگیرند والدین اغلب به اشتباه معتقدند که برای اینکه فرزندشان درس بیاموزد، والدین باید پیامدهایی را تحمیل کنند. اما حقیقت این است که بچه‌ها – و به‌ویژه در دوران نوجوانی – با تجربه کردن پیامدهای طبیعی اعمالشان بیشتر یاد می‌گیرند. نمونه هایی از این موارد عبارتند از: فراموش کردن تکالیف در خانه، ناتوانی در بسته بندی چتر در یک روز بارانی، گذاشتن اسکوتر در بیرون زیر باران و مجبور شدن آن را با پول خود تعویض کنند. تجربه پیامدهای طبیعی می تواند معلم خوبی باشد، اما به خاطر داشته باشید که کودکان خردسال تا سن شش سالگی به اندازه کافی بالغ نیستند که اعمال خود را به نتایج منفی مرتبط کنند.
رها کردن در حالی که هنوز حمایت می کنید وقتی بچه‌های ما بالغ می‌شوند، به تدریج فرصت‌های بیشتری برای نشان دادن استقلال پیدا می‌کنند – در نحوه عمل، جایی که می‌روند، انتخاب‌هایی که انجام می‌دهند و آنچه می‌گویند. به عنوان والدینی که می‌خواهند از این استقلال حمایت کنند، باید رقصی ظریف برای حمایت از فرزندانمان را اجرا کنیم و به تدریج آن ها را رها کنیم. از سنین پایین، فرزندان ما به ما نیاز دارند که سنگ و پایه آنها باشیم – تکیه‌گاهی که می‌دانند می‌توانند به آن تکیه کنند و مکانی که می‌توانند برای پذیرش، راهنمایی و مهم‌تر از همه عشق بی‌قید و شرط به آن مراجعه کنند.
داشتن این اطمینان به فرزندان ما اعتماد به نفس لازم را می دهد تا به طور فزاینده ای بال های خود را باز کنند و به بزرگسالانی مستقل و خودکفا تبدیل شوند.