رویکرد صحیح فرزندپروری

فرزندپروری طبیعی

وقتی به قبایل شکارچی – گردآورنده نگاه می‌کنیم، به روشی که در بیشتر تاریخ بشریت زندگی کرده‌ایم، تصویر بسیار متفاوتی را می‌بینیم:

کودکان توسط جامعه‌ای از مراقبین بزرگ می‌شوند، نه فقط یک یا دو والدین.

با کودکان با احترام و استقلال رفتار می‌شود، نه با اجبار و کنترل.

کودکان در معرض تماس فیزیکی و محبت مداوم هستند، نه انزوا و جدایی.

کودکان در طبیعت و فرهنگ غوطه‌ور هستند، نه صفحه‌نمایش و برنامه.

برای شکارچیان، طبیعی است که از فرزندپروری لذت ببرند، نه اینکه احساس سرگیجه کنند. طبیعی است که احساس اعتمادبه‌نفس داشته باشید، به طور شهودی بدانید که چه کاری باید انجام دهید، و از طرف بسیاری دیگر حمایت می‌شوید.

آنها به طور شهودی می‌دانند که هر کودک نیازهای ذاتی یکسانی دارد: امنیت، ارتباط و استقلال. در طول تاریخ تکاملی ما، عدم برآورده‌کردن این نیازها به این معنی بود که بقای کودک در خطر بود. به‌عنوان‌مثال، نوزادی که به‌تنهایی می‌خوابد، می‌توانست طعمه‌ای آسان برای شیر باشد، و کودکی که ارتباطش را از هم جدا کرده یا بیش از حد کنترل شده باشد، مهارت‌های ارزیابی خطر را نمی‌آموزد و همچنین خطر آن‌ها را افزایش می‌دهد.

بازگشت به فرزندپروری طبیعی

جداشدن از طبیعت، و اتخاذ فرهنگی که برای فردگرایی، رقابت و مادی‌گرایی ارزش قائل است، ما را به این وضعیت سوق داده است و هنجار جدیدی ایجاد کرده است، اما همه ما از آن رنج می‌بریم. خوشبختانه، می‌توانیم به شرایطی که زمانی پدر و مادر بوده‌ایم برگردیم و آنچه طبیعی است را دوباره عادی کنیم.